सौंदर्याचा माज म्हणू कि म्हणू हिची शिरजोरी ,
आता कविता भाळत नाही मम चातुर्यावारी .
गंज चढे या बुद्धीला कि हृदय निकामे झाले ,
कसे चार शब्दांना माझे पान पोरके झाले ?
पाठ फिरविली शब्दांनी तरी मन त्यामागून फिरते ,
कुशीत माझ्या वही कवितेची अश्रू ढाळीत शिरते...!
प्रसन्न होईल कशी देवता कसे तिला समजावू ,
कोरी पाने रुसतील, त्यांना कुठून कविता देऊ ..?
;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; अतुल राणे ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
आता कविता भाळत नाही मम चातुर्यावारी .
गंज चढे या बुद्धीला कि हृदय निकामे झाले ,
कसे चार शब्दांना माझे पान पोरके झाले ?
पाठ फिरविली शब्दांनी तरी मन त्यामागून फिरते ,
कुशीत माझ्या वही कवितेची अश्रू ढाळीत शिरते...!
प्रसन्न होईल कशी देवता कसे तिला समजावू ,
कोरी पाने रुसतील, त्यांना कुठून कविता देऊ ..?
;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; अतुल राणे ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
..मस्त......
ReplyDeleteThe Great Atul!
ReplyDeletetuzya kavitevar comment lihaychi mhatal ki shabdana pan vichar padato :)
येतीलच कशा त्या..
ReplyDeleteकारण त्यानाही वाचला येऊ लागले आहे...
ते कोरे शब्द.. ती कोरी भावना.. अन ते कोर पान..
वा अतुल ,
ReplyDeleteपान पोरके झाले
kharach chaan...
ReplyDelete